شُکر گوی تو شوم؟ شُکر نعمت تو؟ شُکر نعمت‌ات که جز به نعمت نشاید. شُکر ِشُکر تو گویم؟ این که نعمتی نو است. در شُکر مستدام چگونه توانم بود؟ خواندم که داود نبی گفت: «إلهى کیف أشکرک و أنا لاأستطیع أن أشکرک الا بنعمه ثانیه من نعمک» [1] تا گفتی: «إذا عرفت هذا فقد شکرتنی».[2] آیا به زبان توان گفت که نعمتی‌ست از نعمات بی‌پایان‌ات؟ باشد که: «إذا عرفتَ ان النعم منّى فقد رضیت منک بذلک شکراً»؛[3] زیرا که «حقیقت شکر، سخن دل بود و اقرار دل به نعمت حق سبحانه و تعالی».[4] شناخت‌ام که نعمت‌ات فراوان است. شناخت‌ام که منّت نهادی بر منی ضعیف چو پادشاهی کبیر. این از بدایت. اما نهایت چه؟ نهایت شُکر عمل به مقتضای بدایت بود. در آن ناتوان‌ام. می‌بخشی؟ من کجا و شُکر به زبان و تن و دل کجا؟ قدرتی کو در زبان‌ام که معترف به نعمت‌ات شوم؟ به تن و دل که جای خود دارد....

پ.ن. یکی از گوشه‌ی دل فریاد می‌دارد: گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید - هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور. جواب‌اش می‌دهم: گر چه وصالش نه به کوشش دهند – هر قدر ای دل که توانی بکوش. اما امان از نفسی که بریده است.

[1]ـ مصباح الهدایة، عزالدین کاشانی، ص 384.
[2]ـ شرح نهج البلاغه، ابن میثم، ج 1، ص 113.
[3]ـ ابوطالب مکى، قوت القلوب، ج 1، ص 361.
[4]ـ ترجمه رساله قشیریه، بدیع الزمان فروزان‌فر، ص 263.